Rólegheit á bókasafninu

Á bókasafninu í gær var enginn þegar ég kom þangað inn. Oft er fáment en aldrei hafði ég séð hvert einasta borð autt. Afgreiðslan var meira að segja tóm en þar fyrir innan sá ég inni á einni skrifstofunni í konu sem talaði í síman.

Undanfarna daga hefur veðurblíðan leikið við okkur með ótrúlegri gjafmyldi, um og yfir tuttugustiga hiti og sól upp á næstum hvern einasta dag í tvær vikur. Fréttirnar höfðu hinsvegar farið út að frá og með morgundeginum tæki þessi veðurblíða enda. Mér fanst það samt engin ástæða hjá fólki að mæta ekki á bókasafnið, en sá svosum ekki aðra líklega útskýringu á málinu.

Fann mér sæti aftarlega í salnum, tók tölfuna mína upp úr töskunni, leitaði í bókasafnsskránni að ritum sem mig vantaði, fylti út þartilgert spjald sem ég lagði á afgreiðsluborðið ásamt skýrteininu mínu.

Konan úr bakskrifstofunni var búin í símanum og komin framm. Ég furðaði mig eitthvað á því að safnið væri tómt. Hún horfði á mig pínu hissa. Þá datt mér sú fáránlega hugmynd í hug að safnið væri kanski ekki opið og grínaðist eitthvað með það. En jú, safnið var lokað!

Ég skildi núna af hverju dyravörðurinn niðri hafði horft svona stíft á mig þegar ég labbaði upp stigann. Horfði og hleifti mjög gangrýninn á svip í brýrnar.

Í dag ætla ég að vinna heima... sem sagt tilvalið tækifæri til að laga aðeins til, hlusta á útvarpið og blogga.